„W 70. rocznicę śmierci oraz 125. rocznicę urodzin Stanisława Ignacego Witkiewicza powstał spektakl inspirowany młodzieńczą twórczością Witkacego, w której już można dostrzec cechy charakterystyczne dla całej późniejszej jego dramaturgii. Stanowi próbę pokazania, jak kształtowała się młodzieńcza wrażliwość jednego z najwybitniejszych artystów XX wieku – jaki wpływ na jego wyobraźnię miała epoka, w której żył; dzieła literackie, plastyczne, muzyczne etc. Te wczesne proroctwa dotyczące zagłady świata – ostrzeżenie przed nieuchronną katastrofą – wszechogarniającą bezkształtnością i utratą indywiduum, pełne są jednak groteskowego – iście witkacowskiego – poczucia humoru. Można rzec – całe to Zdarzenie to ‘coś’ między Urodzinami a Stypą (24 II 1885 – 18 IX 1939). Tekst (młodzieńcze – właściwie – dziecięce dramaty Witkacego z 1893 r.) jest więc pretekstem dla zabawy (wspólnej) w teatr (w tworzenie teatru, rozmowę) właśnie jako gra – proces – stawanie się etc.). Owe juwenilia Witkacego to także pretekst do pokazania tworzenia się wyrazistej czy już profetycznej – jak chcieliby co poniektórzy – wyobraźni autora Bezimiennego dzieła. A może patologicznej osobowości przyszłego geniusza? Osobowości kształtowanej bardzo swobodnie przez jego ‘straszliwych wychowawców’?”